Το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ δεν είναι απλώς μία διαφορά περί ιστορικών γεγονότων και συμβόλων. Είναι ένα πρόβλημα με περιφερειακή και διεθνή διάσταση, καθώς η ΠΓΔΜ ασκεί πολιτική αλυτρωτισμού και εδαφικών διεκδικήσεων, με όχημα την παραχάραξη της ιστορίας και την κλοπή της εθνικής και ιστορικής κληρονομιάς της Ελλάδας.
Το πρόβλημα του ονόματος της ΠΓΔΜ, υπό τη σημερινή του μορφή, ξεκίνησε το 1991, όταν η ΠΓΔΜ ανακήρυξε την ανεξαρτησία της, με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Υπό ιστορικούς όρους, το ελληνικό όνομα «Μακεδονία» αναφέρεται στο κράτος και τον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων που, αδιαμφισβήτητα, αποτελεί μέρος της εθνικής και ιστορικής κληρονομιάς της Ελλάδας και ουδεμία σχέση έχει με τους κατοίκους της ΠΓΔΜ, οι οποίοι είναι απόγονοι των Σλάβων και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας σε πολύ μεταγενέστερο στάδιο.
Υπό όρους γεωγραφίας, ο όρος «Μακεδονία» αναφέρεται σε έναν ευρύτερο χώρο, ο οποίος περιλαμβάνει μέρος της επικράτειας διαφόρων Βαλκανικών χωρών (κυρίως Ελλάδος, ΠΓΔΜ και Βουλγαρίας). Ωστόσο, το κύριο μέρος της γεωγραφικής Μακεδονίας απλώνεται στα όρια της αρχαίας Ελληνικής Μακεδονίας, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βρίσκεται εντός ελληνικής επικράτειας. Στο ελληνικό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας ζουν σήμερα 2.5 εκατομμύρια έλληνες πολίτες, οι οποίοι αποκαλούν και θεωρούν εαυτούς Μακεδόνες προ αμνημονεύτων χρόνων.
Οι ρίζες του προβλήματος του ονόματος της ΠΓΔΜ εντοπίζονται στην περίοδο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, οπότε ο Τίτο κατέστησε την γνωστή ως τότε περιοχή Vardar Banovina(σημερινή ΠΓΔΜ) ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, υπό την ονομασία «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», εγκαινιάζοντας, παράλληλα, το δόγμα του «Μακεδονικού έθνους». Προφανής λόγος για τον οποίο ο Τίτο επέλεξε να προωθήσει το δόγμα του «Μακεδονισμού», σε πλήρη αναντιστοιχία με την γεωγραφική πραγματικότητα της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας, ήταν η ανάγκη του να αποκτήσει διέξοδο στο Αιγαίο Πέλαγος, καλλιεργώντας την ιδέα της επανένωσης όλων των εδαφών της Μακεδονίας.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται ο αλυτρωτικός αγώνας που έχει αναλάβει η πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ, επιδιώκοντας, μέσω σχολικών συγγραμμάτων και προπαγάνδας, να γαλουχήσει τους πολίτες της χώρας με την ιδέα ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και να καλλιεργήσει το δόγμα της «Μεγάλης Μακεδονίας», μέρος της οποίας είναι η ΠΓΔΜ, ενώ τα λοιπά της κομμάτια βρίσκονται υπό ελληνική, βουλγαρική και αλβανική κατοχή. Είναι σαφές ότι το αλυτρωτικό δόγμα της «μεγάλης Μακεδονίας» αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο διεκδίκησης των «κατεχόμενων» εδαφών.
Η ΠΓΔΜ έγινε δεκτή στα ΗΕ το 1993 υπό προσωρινή ονομασία, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας (Απόφαση 817) διαπίστωσε την απειλή για την ειρήνη και ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής που προκύπτει από την μονοπώληση του ονόματος της Μακεδονίας και κάλεσε Ελλάδα και ΠΓΔΜ (Απόφαση 845) να προβούν σε διαπραγματεύσεις για την οριστική επίλυσή της. Η υποχρέωση της διαπραγμάτευσης για το ζήτημα του ονόματος αποτυπώθηκε και στην Ενδιάμεση Συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ το 1995.
Έκτοτε η Ελλάδα κατέβαλε κάθε προσπάθεια προς εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης στο ονοματολογικό. Δυστυχώς, 13 χρόνια μετά, δεν υπήρξε πρόοδος, καθώς η άλλη πλευρά ανταποκρίνεται με κακή πίστη, απόλυτη αδιαλλαξία και προκλητική συμπεριφορά και εμμένει στη μαξιμαλιστική της θέση να αρνείται κάθε άλλη ονομασία πέραν της συνταγματικής «Δημοκρατία της Μακεδονίας», μετατρέποντας τη διαδικασία διαπραγμάτευσης υπό τα ΗΕ σε ατέρμονο παιχνίδι ανταλλαγής απόψεων.
Παράλληλα, η ΠΓΔΜ παραβιάζει συστηματικά το μεγαλύτερο μέρος των προβλέψεων της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, (α) επιδιώκοντας, αντί της ειλικρινούς διαπραγμάτευσης, να επιβάλει το συνταγματικό της όνομα, και (β) προβαίνοντας σε σειρά αλυτρωτικών και προκλητικών ενεργειών και δηλώσεων σε βάρος της Ελλάδας. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα των ανωτέρω αποτελεί η ανάρτηση σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας της ΠΓΔΜ απεικονίσεων της ελληνικής σημαίας, όπου αντί του χριστιανικού σταυρού τοποθετήθηκε ο αγκυλωτός σταυρός των Ναζί. Λίγους μήνες αργότερα, πλήθος φανατισμένων εθνικιστών, πολιτών της ΠΓΔΜ, επιτέθηκε κατά της Ελληνικής Διπλωματικής Αποστολής στα Σκόπια, προκαλώντας σοβαρές ζημιές, με την ανοχή των αστυνομικών αρχών της χώρας.
Η πολιτική συμπεριφορά της ΠΓΔΜ τραυματίζει τις σχέσεις καλής γειτονίας και αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, καθώς η ηγεσία της χώρας επιλέγει τον επικίνδυνο δρόμο του ακραίου εθνικισμού, ο οποίος αντιβαίνει στις αρχές του διεθνούς δικαίου.
Κατά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι (Απρίλιος 2008), τα κ-μ της Συμμαχίας συμφώνησαν με την θέση της Ελλάδος για ανάγκη πλήρωσης από την ΠΓΔΜ των όρων καλής γειτονίας και συλλογικά αποφάσισαν (παρ.20 Διακήρυξης Συνόδου Κορυφής) ότι αναγκαία προϋπόθεση για ένταξή της στο ΝΑΤΟ αποτελεί η επίτευξη συμφωνίας επί ονοματολογικού. Στο κοινό ανακοινωθέν της Συνόδου αναφέρεται ότι «θα απευθυνθεί πρόσκληση ένταξης στην ΠΓΔΜ στη Συμμαχία, ευθύς μόλις εξευρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση στο ζήτημα του ονόματός της».
Εις επίρρωση νατοϊκής αποφάσεως Βουκουρεστίου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (19-20.6.08) δήλωσε στα Συμπεράσματά του, για πρώτη φορά ρητώς, ότι η επίλυση του ονοματολογικού για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ είναι απαραίτητη (essential).
Δυστυχώς, οι εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας δεν εισακούστηκαν από την πολιτική ηγεσία της ΠΓΔΜ, η οποία αν και ενισχυμένη με απόλυτη αυτοδυναμία που πέτυχε στις εκλογές Ιουνίου 2008, επέλεξε, αντί της επίδειξης πολιτικής βούλησης για επίλυση του χρονίζοντος προβλήματος του ονόματος, να επιχειρήσει τον εκτροχιασμό των διαπραγματεύσεων υπό τα Ηνωμένα Έθνη, εγείροντας ζητήματα που ουδεμία σχέση έχουν με τις επιταγές των Αποφάσεων 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Για την Ελλάδα η οριστική διευθέτηση του ζητήματος και η εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης παραμένει μοναδικός στόχος. Απόδειξη του εποικοδομητικού πνεύματος και της καλής πίστης με την οποία μέχρι σήμερα η Ελλάδα προσεγγίζει τις υπό τα Ηνωμένα Έθνη διαπραγματεύσεις, αποτελεί η μετακίνησή της από την αρχική διαπραγματευτική της θέση, με την αποδοχή της ιδέας σύνθετης ονομασίας, οποία θα συμπεριλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει γεωγραφικός προσδιορισμός.
Η Ελληνική πλευρά αξιώνει:
(1) την υιοθέτηση οριστική ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό του όρου «Μακεδονία», έναντι πάντων (erga omnes) και για κάθε χρήση, ώστε να αποφεύγεται σύγχυση με την Ελληνική Μακεδονία και να δοθεί τέλος στην αλυτρωτική πολιτική και στις εδαφικές βλέψεις της ΠΓΔΜ,
(2) την έμπρακτη εγκατάλειψη από πλευράς ΠΓΔΜ της κλοπής της ιστορικής και εθνικής κληρονομιάς της Ελλάδας,
(3) την επικύρωση της τελικής λύσης από το Συμβούλιο Ασφαλείας ΟΗΕ, ώστε να εξασφαλιστεί ο σεβασμός και η εφαρμογή της.
ΑΡΡΙΑΝΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ
ΒΙΒΛΙΟ Β'
11. Ο Δαρείος και ο στρατός του κράτησαν όλη τη νύχτα τις αρχικές τους θέσεις, γιατί δεν είχαν γύρω τους στρατόπεδο με σαφώς καθορισμένα όρια και συγχρόνως φοβούνταν πιθανή νυχτερινή επίθεση των εχθρών. Και έβλαψε ακόμη τους Πέρσες το ότι έμειναν πολλή ώρα ένοπλοι, αλλά και ο φόβος τους, φόβος που γεννιέται πριν από τους μεγάλους κινδύνους· και δε γεννιέται ξαφνικά από ένα τυχαίο συμβάν αλλά μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου και σκλαβώνει το νου
Ο Δαρείος λοιπόν παρέταξε τη στρατιά του μ’ αυτόν τον τρόπο, αν και ο Αριστόβουλος μας λέει ότι ένα έγγραφο που περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο παρατάχτηκαν οι Πέρσες κατασχέθηκε. Στην αριστερή παράταξη βρίσκονταν σι Βάκτριοι ιππείς, οι Δάες και οι Αραχωτοί· ακολουθούσαν οι Πέρσες, πεζοί και ιππείς ανακατεμένοι, μετά τους Πέρσες οι Σούσιοι και μετά οι Καδούσιοι· αυτή ήταν η παράταξη από τα’ αριστερά μέχρι τη μέση όλης της φάλαγγας. Στη δεξιά πτέρυγα βρίσκονταν τα στρατεύματα από την Κοίλη Συρία και τη Μεσοποταμία, μετά οι Μήδοι, κατόπιν Παρθυραίοι και Σάκες, κατόπιν Τόπειροι και Υρκάνιοι, κατόπιν Αλβανοί και Σακεσίνες, μέχρι το μέσο όλης της παράταξης. Στη μέση τώρα, όπου βρισκόταν ο βασιλιάς Δαρείος, είχαν τοποθετηθεί οι συγγενείς του βασιλιά, οι μηλοφόροι Πέρσες, οι Ινδοί, οι Κάρες, που επονομάζονταν «ξεριζωμένοι», και οι Μάρδοι τοξότες. Στο βάθος τοποθετήθηκαν οι Ούξιοι, οι Βαβυλώνιοι, οι λαοί που κατοικούσαν κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα και οι Σιττακηνοί. Μπροστά από την αριστερή παράταξη, απέναντι από τη δεξιά του Αλέξανδρου, είχαν τοποθετηθεί οι Σκύθες ιππείς, χίλιοι Περίπου Βακτριανοί και εκατό δρεπανηφόρα άρματα. Οι ελέφαντες μπήκαν μπροστά από τη βασιλική ίλη του Δαρείου, μαζί με καμιά πενηνταριά άρματα. Μπροστά από τη δεξιά παράταξη, τοποθετήθηκε το ιππικό των Αρμενίων και των Καππαδοκών και πενήντα δρεπανηφόρα άρματα. Οι Έλληνες μισθοφόροι τέλος τοποθετήθηκαν γύρω από το Δαρείο και την προσωπική του φρουρά, ακριβώς απέναντι από τη Μακεδονική φάλαγγα, ως μόνοι ικανοί να την αντιμετωπίσουν.
Ο Αλέξανδρος παρέταξε τη στρατιά του με τον ακόλουθο τρόπο· τη δεξιά παράταξη την κατείχε το ιππικό των εταίρων· μπροστά, βρισκόταν η βασιλική ίλη, με ίλαρχο τον Κλείτο, τον γιο του Δρωπίδη, κατόπιν η ίλη του Γλαυκία, μετά του Αρίστωνα, μετά του Σώπολη, του γιου του Ερμόδωρου, μετά του Ηρακλείδη, του γιου του Αντίοχου, μετά του Δημήτριου, του γιου του Αλθαιμένη, μετά του Μελέαγρου και τελευταία από τις βασιλικές ίλες εκείνη που είχε ίλαρχο τον Ηγέλοχο, το γιο του Ιππόστρατου. Αρχηγός ολόκληρου του ιππικού των εταίρων ήταν ο Φιλώτας, ο γιος του Παρμενίωνα. Όσον αφορά στη μακεδονική φάλαγγα μετά το ιππικό, τοποθετήθηκε πρώτο το άγημα των υπασπιστών και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι υπασπιστές· αρχηγός τους ήταν ο Νικάνορας, ο άλλος γιος του Παρμενίωνα· ακολουθούσε το τάγμα του Κοίνου, του γιου του Πολεμοκράτη, κατόπιν το τάγμα του Περδίκκα, του γιου του Ορόντη, μετά του Μελέαγρου, του γιου του Νεοπτόλεμου, μετά του Πολυπέρχοντα, του γιου του Σιμμία και μετά του Αμύντα, του γιου του Φίλιππου· σ’ αυτήν όμως ήταν αρχηγός ο Σιμμίας, γιατί ο Αμύντας είχε σταλεί στη Μακεδονία για να συγκεντρώσει στρατό. Το αριστερό τμήμα της Μακεδονικής φάλαγγας κατείχε το τάγμα του Κρατερού, του γιου του Αλέξανδρου, και ο ίδιος ο Κρατερός διοικούσε ολόκληρο το αριστερό τμήμα του πεζικού· ακολουθούσε το συμμαχικό ιππικό, που το διοικούσε ο Εριγύιος, ο γιος του Λάριχου· ακολουθούσαν, μέχρι την αριστερή παράταξη οι Θεσσαλοί ιππείς, με αρχηγό το Φίλιππο, το γιο του Μενέλαου. Ολόκληρη την αριστερή παράταξη τη διοικούσε ο Παρμενίωνας, γιος του Φιλώτα περιστοιχισμένος από τους ιππείς από τα Φάρσαλα, το καλύτερο και πολυπληθέστερο τμήμα του Θεσσαλικού ιππικού.
12. 0 Αλέξανδρος τακτοποίησε το μέτωπο της παράταξής του με τον ακόλουθο τρόπο· τοποθέτησε δεύτερη γραμμή, ώστε η φάλαγγα να έχει δύο μέτωπα. Έδωσε οδηγίες στους διοικητές της να γυρίσουν προς τα πίσω και να αντιμετωπίσουν τους βαρβάρους, αν δουν τους δικούς τους περικυκλωμένους από τα περσικά στρατεύματα. Για την περίπτωση τώρα, που θα έπρεπε ή να αναπτυχθεί ή να συγκλίνει η φάλαγγα σε γωνία, στη δεξιά παράταξη τοποθετήθηκαν σι μισοί Αγριάνες με αρχηγό τον Άτταλο, πίσω από τη βασιλική ίλη και μαζί τους οι Μακεδόνες τοξότες με αρχηγό το Βρίσωνα· μετά τους τοξότες, οι επονομαζόμενοι «παλιοί ξένοι» με αρχηγό τον Κλέανδρο. Μπροστά από τους Αγριάνες και τους τοξότες, μπήκαν οι πρόδρομοι ιππείς και οι Παίονες με αρχηγούς τον Αρέτη και τον Αρίστωνα. Μπροστά απ’ όλους βρίσκονταν σι μισθοφόροι ιππείς με αρχηγό το Μενίδα. Μπροστά από τη βασιλική ίλη και τους άλλους εταίρους μπήκαν οι άλλοι μισοί Αγριάνες και τοξότες και οι ακοντιστές του Βάλακρου· αυτοί παρατάχτηκαν έναντι των δρεπανηφόρων αρμάτων. Ο Μενίδας και οι δικοί του πήραν την εντολή να σχηματίσουν γωνία και να χτυπήσουν τον εχθρό από τα πλάγια, αν τους περικυκλώσει το βαρβαρικό ιππικό. Έτσι λοιπόν ο Αλέξανδρος τακτοποίησε τη δεξιά παράταξη. Στην αριστερή τώρα, τοποθετήθηκαν σε γωνία οι Θράκες με αρχηγό τον Σιτάλκη, κατόπιν το συμμαχικό ιππικό με αρχηγό τον Κοίρανο και μετά οι Οδρύσες ιππείς με αρχηγό τον Αγάθωνα, το γιο του Τυρίμμα. Μπροστά από ολόκληρη την παράταξη τοποθετήθηκε το ιππικό των ξένων μισθοφόρων, με αρχηγό τον Ανδρόμαχο, τον γιο του Ιέρωνα. Το θρακικό πεζικό ορίστηκε φρουρά για τα ζώα που μετέφεραν προμήθειες. Ολόκληρη η στρατιά του Αλέξανδρου, αποτελούνταν από εφτά χιλιάδες ιππείς και γύρω στις σαράντα χιλιάδες πεζούς.
13. Μόλις τα δύο στρατόπεδα πλησίασαν το ένα το άλλο, φάνηκε ο Δαρείος και η ακολουθία του, οι μηλοφόροι Πέρσες, οι Ινδοί, οι Αλβανοί, οι «ξεριζωμένοι» Κάρες και οι Μάρδοι τοξότες είχαν τοποθετηθεί απέναντι στον Αλέξανδρο και τη βασιλική ίλη. Ο Αλέξανδρος όμως κίνησε τις δυνάμεις του μάλλον προς τα δεξιά του και οι Πέρσες ακολούθησαν αυτή την κίνηση υπερφαλαγγίζοντας με το αριστερό του τμήμα το στρατό του Αλέξανδρου. Ήδη οι Σκύθες ιππείς επιτίθονταν με τα άλογα και άγγιζαν την προφυλακή του Αλέξανδρου, ο οποίος όμως εξακολουθούσε να κινείται προς τα δεξιά και βρισκόταν ήδη κοντά στο χώρο που είχαν εξομαλύνει οι Πέρσες. Τότε όμως, ο Δαρείος φοβήθηκε μήπως σι Μακεδόνες προχωρήσουν στο ανώμαλο έδαφος, όποτε τα άρματα θα του ήταν άχρηστα· διέταξε λοιπόν αυτούς που ήταν τοποθετημένοι μπροστά στην αριστερή παράταξη να περικυκλώσουν με τα άλογα τη δεξιά παράταξη των Μακεδόνων που οδηγούσε ο ίδιος ο Αλέξανδρος, για να μην προχωρήσουν πιο κοντά τους. Μόλις έγινε αυτό, ο Αλέξανδρος διέταξε το μισθοφορικό ιππικό του, που διοικούσε ο Μενίδας να τους επιτεθεί. Οι Σκύθες ιππείς και οι Βάκτριοι που πολεμούσαν μαζί τους αντεπιτέθηκαν και τους γύρισαν πίσω, γιατί ήταν περισσότεροι. Τότε ο Αλέξανδρος διέταξε τους Παίονες του Αρέτη και τους μισθοφόρους να επιτεθούν στους Σκύθες· οι βάρβαροι αναδιπλώθηκαν. Οι υπόλοιποι Βάκτριοι όμως πλησίασαν τους Παίονες και τους μισθοφόρους, βοήθησαν να ξαναγυρίσουν στη μάχη οι δικοί τους που έφευγαν και μετέτρεψαν την ιππομαχία σε μάχη σώμα με σώμα. Πολλοί από τους άνδρες του Αλέξανδρου έπεφταν και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των βαρβάρων και γιατί οι Σκύθες και τα άλογά τους προφυλάσσονταν καλύτερα με τις πανοπλίες τους. Όμως, καθώς οι Μακεδόνες δέχονταν τις επιθέσεις τους, έπεφταν με δύναμη πάνω τους, η μία ίλη μετά την άλλη και τους έβγαζαν από την παράταξη.
Εκείνη τη στιγμή, οι Πέρσες εξαπέλυσαν τα δρεπανηφόρα άρματα εναντίον του ίδιου του Αλέξανδρου, για να διασκορπίσουν τη φάλαγγα γύρω του. Εκεί όμως έκαναν λάθος· τα πρώτα, καθώς πλησίαζαν, τα χτύπησαν με ακόντια οι Αγριάνες και οι ακοντιστές του Βάλακρου, που ήταν τοποθετημένοι μπροστά από το εταιρικό ιππικό· από άλλα πάλι άρπαζαν τα ηνία , έριχναν κάτω τους αναβάτες, περικύκλωναν τα άλογα και τους έσφαζαν. Μερικά όμως διέσπασαν την παράταξη των Μακεδόνων, γιατί αυτοί είχαν πάρει την εντολή να διαχωρίζονται στο σημείο που έπεφταν τα άρματα. Κι έτσι τα ίδια τα άρματα πέρασαν χωρίς ζημιές και αυτοί όμως που δέχτηκαν την επέλασή τους δεν έπαθαν τίποτα. Κι αυτά τα άρματα όμως τα συγκράτησαν οι ιπποκόμοι της στρατιάς του Αλέξανδρου και οι βασιλικοί υπασπιστές.
14. Μόλις ο Δαρείος επιτέθηκε σε όλο το μήκος της παράταξης, ο Αλέξανδρος διέταξε τον Αρέτη να χτυπήσει το τμήμα του περσικού ιππικού, που προσπαθούσε να περικυκλώσει με τα άλογα τη δεξιά παράταξη των Μακεδόνων. Ο ίδιος κατ’ αρχήν οδήγησε τις δυνάμεις που βρίσκονταν κοντά του· μόλις όμως οι ιππείς που είχαν ξεκινήσει για να επιτεθούν στη δεξιά παράταξη, διέσπασαν ένα τμήμα της περσικής φάλαγγας, στράφηκε προς το κενό που δημιουργήθηκε, χρησιμοποίησε ως έμβολο το εταιρικό ιππικό και το κομμάτι της φάλαγγας που ήταν τοποθετημένο σ’ αυτό το σημείο και επιτέθηκε με ορμή και αλαλαγμούς στον ίδιο το Δαρείο. Για μικρό χρονικό διάστημα διεξήχθη μάχη σώμα με σώμα. Ο Αλέξανδρος και οι ιππείς του προχωρούσαν με ορμή, πίεζαν τους Πέρσες και τους χτυπούσαν με τα δόρατα στα πρόσωπα· συμπαγής η μακεδονική φάλαγγα τους χτυπούσε με προτεταμένες τις σάρισες· ο ήδη τρομοκρατημένος Δαρείος είδε γύρω του μόνο πανικό και τράπηκε πρώτος σε φυγή· αλλά και το περσικό ιππικό, που περικύκλωνε τη δεξιά παράταξη των Μακεδόνων, τρομοκρατήθηκε με τη ρωμαλέα επίθεση του Αρέτη και των δικών του.
Σ’ εκείνο το σημείο, η φυγή των Περσών ήταν καθολική· οι Μακεδόνες τους καταδίωκαν και τους σκότωναν. Το τάγμα του Σιμμία όμως δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον Αλέξανδρο στην καταδίωξη αλλά σταμάτησαν και πολεμούσαν επί τόπου, γιατί ανακοινώθηκε ότι πιέζεται το αριστερό τμήμα της φάλαγγας. Σ’ αυτή τη θέση, διασπάστηκε η παράταξη και μέσα από το κενό, πέρασαν μερικοί Ινδοί και τμήμα του περσικού ιππικού, για να χτυπήσει τα υποζύγια των Μακεδόνων. Εκεί λοιπόν έγινε σκληρή μάχη. Οι Πέρσες επιτίθονταν με θάρρος στους πολλούς άοπλους, που δεν περίμεναν ότι κάποιος θα πέσει απάνω τους, αφού διασπάσει τη διπλή γραμμή της φάλαγγας· επί πλέον, οι αιχμάλωτοι βάρβαροι ενώθηκαν με τους επιτιθέμενους Πέρσες εναντίον των Μακεδόνων. Όμως, οι αρχηγοί της δεύτερης σειράς της φάλαγγας έμαθαν γρήγορα τι έγινε και, σύμφωνα με τις εντολές που είχαν πάρει, στράφηκαν και χτύπησαν τα νώτα των Περσών· πολλούς σκότωσαν κοντά στα υποζύγια, άλλοι όμως διέφυγαν. Τη δεξιά παράταξη των Περσών, που δεν είχε καταλάβει ακόμη τη φυγή του Δαρείου, περικύκλωσε με τα άλογα η αριστερή πλευρά του στρατεύματος του Αλέξανδρου και χτύπησαν τις δυνάμεις του Παρμενίωνα.
15. Οι Μακεδόνες πλήττονταν από δύο μεριές. Ο Παρμενίωνας έστειλε βιαστικά αγγελιαφόρο στον Αλέξανδρο και του ανακοίνωσε ότι τα στρατεύματά του έχουν προ βλήματα και χρειάζονται βοήθεια. Μόλις ο Αλέξανδρος έμαθε αυτά, σταμάτησε την καταδίωξη, γύρισε πίσω με το εταιρικό ιππικό και κάλπασε εναντίον της δεξιάς παράταξης των βαρβάρων. Πρώτα, χτύπησε τους ιππείς του εχθρού που είχαν τραπεί σε φυγή, τους Παρθυαίους, μερικούς Ινδούς και, κυρίως Πέρσες, που ήταν οι πιο πολυάριθμοι και οι καλύτεροι. Εκεί έγινε η πιο σκληρή ιππομαχία όλης της σύγκρουσης. Οι βάρβαροι, που ήταν παραταγμένοι σε βάθος κατά ίλες, γύριζαν προς τα πίσω και έρχονταν αντιμέτωποι με τα στρατεύματα του Αλέξανδρου· δεν πέταγαν πια ακόντια ούτε ελίσσονταν με τα άλογα, όπως συμβαίνει στις ιππομαχίες· ο καθένας προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο για τον εαυτό του, γιατί δεν είχε άλλο τρόπο σωτηρίας καθώς βιάζονταν, έσφαζαν και σφάζονταν αλύπητα, γιατί δεν πολεμούσαν πια για ξένη νίκη αλλά για την ίδια τους τη σωτηρία. Εκεί σκοτώθηκαν εξήντα περίπου εταίροι, πληγώθηκαν ο ίδιος Ηφαιστίωνας, ο Κοίνος και ο Μενίδας· αλλά ο Αλέξανδρος νίκησε.
Όσοι Πέρσες άνοιξαν δρόμο ανάμεσα από τις δυνάμεις του Αλέξανδρου, τράπηκαν σε άτακτη φυγή· ο Αλέξανδρος κόντευε να συγκρουστεί με τη δεξιά παράταξη των εχθρών. Εν τω μεταξύ, το θεσσαλικό ιππικό που πολέμησε γενναία δεν έμεινε πίσω από τον Αλέξανδρο στη μάχη· ήδη η δεξιά παράταξη των βαρβάρων είχε τραπεί σε φυγή, όταν τους πλησίασε ο Αλέξανδρος· έτσι, στράφηκε στην καταδίωξη του Δαρείου, που κράτησε μέχρι το σούρουπο. Ακολουθούσαν οι δυνάμεις του Παρμενίωνα, κυνηγώντας τους δικούς τους αντιπάλους. Ο Αλέξανδρος πέρασε τον ποταμό Λύκο και στρατοπέδευσε εκεί, για να ξεκουράσει λίγο τους άνδρες και τα άλογα. Ο Παρμενίωνας όμως κατέλαβε τον στρατόπεδο των βαρβάρων με τα υποζύγια, τους ελέφαντες και τις καμήλες.
Ο Αλέξανδρος ξεκούρασε τους ιππείς του μέχρι τα μεσάνυχτα και ξεκίνησε αμέσως βιαστικά για τα Άρβηλα για να πιάσει εκεί το Δαρείο, μαζί με τα χρήματα και τα υπόλοιπα βασιλικά εφόδια. Έφτασε στα Άρβηλα την επόμενη μέρα, έχοντας διανύσει μετά τη μάχη γύρω στα εξακόσια στάδια. Δεν βρήκε εκεί τον Δαρείο, που έτρεχε να ξεφύγει χωρίς σταματημό. Είχε παρατήσει όμως τα χρήματα και τα πράγματα του· το άρμα του, η ασπίδα και το τόξο του πιάστηκαν για δεύτερη φορά.
Σκοτώθηκαν γύρω στους εκατό άνδρες του Αλέξανδρου και χίλια περίπου άλογα πέθαναν από τα τραύματα και τις ταλαιπωρίες κατά την καταδίωξη· απ’ αυτά, τα μισά περίπου ανήκαν στο εταιρικό ιππικό. Λέγεται ότι σκοτώθηκαν τριακόσιες χιλιάδες περίπου βάρβαροι· πιάστηκαν πολύ περισσότεροι και μαζί οι ελέφαντες και τα άρματα που δεν καταστράφηκαν στη μάχη.
Έτσι τελείωσε αυτή η μάχη, όταν επώνυμος άρχων στην Αθήνα ήταν ο Αριστοφάνης, κατά το μήνα Πυανεψιώνα· έτσι, βγήκε αληθινή η προφητεία του Αρίστανδρου, ότι η μάχη και η νίκη του Αλέξανδρου θα συμβεί τον ίδιο μήνα με την έκλειψη της σελήνης.
Φαίνεται ότι ο Δαρείος, μετά την αποτυχία των προσπαθειών του να εξευμενίσει τον Αλέξανδρο, θεώρησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιστρέψει στην ένοπλη αντίσταση. Μολονότι οι εκδοχές για το μέγεθος της περσικής στρατιάς ποικίλλουν - κάποιες πηγές αναφέρουν ένα εκατομμύριο πεζούς και 40.000 ιππείς, αριθμό μάλλον υπερβολικό -, το σίγουρο είναι ότι οι Πέρσες ήταν πολυπληθέστεροι από τους Ελληνες.
Και ο ελληνικός στρατός βέβαια είχε δεχθεί ενισχύσεις από τη Μακεδονία, το πρόβλημα όμως ήταν ότι αυτή τη φορά το πεδίο της μάχης ήταν η ανοιχτή πεδιάδα κοντά στα Γαυγάμηλα, όπου η τεράστια περσική στρατιά μπορούσε να ελιχθεί με άνεση και να εκμεταλλευθεί τον όγκο της. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον Αλέξανδρο να καταφύγει σε νέα τακτική, με στόχο να δώσει στο στράτευμά του μεγαλύτερη δυνατότητα ευελιξίας, ώστε να ενισχύει κατά περίπτωση το τμήμα εκείνο της παράταξης που είχε ανάγκη. Η τακτική του αποδείχθηκε ιδιοφυής.
Την 1η Οκτωβρίου 331 π.Χ. η μάχη ξεκίνησε με την προσπάθεια των Περσών να επιτεθούν στο δεξιό πλευρό των Ελλήνων. Τότε ο Αλέξανδρος την ενίσχυσε με μισθοφόρους ιππείς. Σε απάντηση ο Δαρείος έστειλε και άλλες ενισχύσεις στο σημείο αυτό, δημιουργώντας κενό στο αριστερό του πλευρό. Ο Αλέξανδρος το αντιλήφθηκε αμέσως και με μια κίνηση αστραπιαία επιτέθηκε ο ίδιος στην κεφαλή των εταίρων του. Μέσα από το κενό αυτό στράφηκε προς το κέντρο του περσικού στρατεύματος, κατά του ίδιου του Δαρείου. Ο Δαρείος, τρομαγμένος από την εκπληκτική ταχύτητα της επίθεσης του Αλεξάνδρου, τράπηκε σε φυγή για άλλη μια φορά. Η φυγή γενικεύτηκε και όταν ο Αλέξανδρος έσπευσε προς ενίσχυση του Παρμενίωνα, η μάχη είχε ουσιαστικά λήξει. Ο Αλέξανδρος κατεδίωξε τους Πέρσες ως τα Αρβηλα, ενώ ο Δαρείος κατόρθωσε να διαφύγει στη Μηδία με φρουρά μερικών χιλιάδων ιππέων.Ο ΓΕΩΓΡΑΦΟΣ - ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ Την ίδια περίπου εποχή που ο Νέαρχος περιπλέει τις ακτές της Ινδίας, ο γεωγράφος, αστρονόμος και εξερευνητής Πυθέας ο Μασσαλιώτης θα βγει στον Ατλαντικό, για να φθάσει στη Βρετανία και τη μυθική νήσο Θούλη, τη σημερινή Ισλανδία, τη "βορειότατη, κατά τον Πυθέα, των Βρετανικών νήσων". |
- Το βασίλειο της Μακεδονίας, με βασιλιά τον Κάσσανδρο, γιο του Αντίπατρου.
- Το βασίλειο της Συρίας, με βασιλιά το Σέλευκο, που περιλάμβανε όλες τις ασιατικές κτήσεις, έδρα την Αντιόχεια και με πρώτο βασιλιά το στρατηγό του Μ. Αλέξανδρου το Σέλευκο. Το κράτος των Σελευκιδών ήταν κολοσσιαίο: περιλάμβανε τις ασιατικές χώρες μέχρι τον Βόσπορο, το Αιγαίο πέλαγος και τη Μεσόγειο θάλασσα. Υπάγονταν ακόμα σ' αυτό, έμμεσα, η Αρμενία, η Καππαδοκία, ο Πόντος, η Παφλαγονία, η Βιθυνία και η Πέργαμος, που είχαν δικούς τους ηγεμόνες, υπέκυψαν όμως στην επιρροή του ελληνισμού και εργάστηκαν για τη διάδοσή του. Υποτάχθηκε στους Ρωμαίους το 64 π.Χ
- Το βασίλειο της Αιγύπτου, με βασιλιά τον Πτολεμαίο και έδρα την Αλεξάνδρεια. και πρώτο βασιλιά το στρατηγό του Μ. Αλέξανδρου Πτολεμαίο. Στο κράτος των Πτολεμαίων υπάγονταν η Αίγυπτος, η Λιβύη και πολλά Ελληνικά νησιά. Η Ρόδος γνώρισε ακμή ως αυτοτελής εμπορική και ναυτική πολιτεία. Επίσης η Δήλος με τη βοήθεια των Μακεδόνων βασιλέων εξελίχτηκε σε κέντρο εμπορίου σίτου και δούλων. Η ακμή της διατηρήθηκε και κατά τη ρωμαϊκή εποχή μέχρι το 88 π.Χ., οπότε καταστράφηκε κατά το Μιθριδατικό πόλεμο. Το κράτος των Πτολεμαίων υποτάχθηκε στους Ρωμαίους το 30 π.Χ.
- Το Βασίλειο της Θράκης, που περιλάμβανε και μεγάλα τμήματα της Ασίας, με βασιλιά το το στρατηγό του Μ. Αλέξανδρου Λυσίμαχο. Το βασίλειο της Θράκης διαλύθηκε γρήγορα, επειδή ο Λυσίμαχος συγκρούστηκε με τον Σέλευκο και στη μάχη που έγινε στο Κουροπέδιο της Λυδίας το 281 π.Χ. νικήθηκε και σκοτώθηκε. Τα εδάφη του τα πήραν η Συρία και η Μακεδονία.
Η Μακεδονία πρωτοεμφανίζεται στην ιστορία, κατά τον Θεόπομπο, τον 8ο αι. π.Χ. με το βασιλιά της Κάρανο. Κατά τον Ηρόδοτο, όμως, με τον Περδίκκα Α΄ το 700 π.Χ., που, κατά τον ίδιο ιστορικό κατάγονταν από τους Τημενίδες - Ηρακλείδες του Άργους, απόγονοι αυτού, που εδραίωσαν και μεγάλωσαν το κράτος τους, θεωρούνται: ο Φίλιππος ο Α΄ (621 - 588 π.Χ.) και ο Αμύντας ο Α΄
Αρχές του 5ου αι. π.Χ. Ο Αλέξανδρος Α' συμμετέχει και νικά στους Ολυμπιακούς αγώνες . Ο ίδιος, ως Έλλην, ειδοποιεί τους νότιους Έλληνες ότι οι Πέρσες ετοιμάζουν στρατό προκειμένου να υποδουλώσουν την Ελλάδα.
406 π.Χ. Ο Ευριπίδης προσκαλείται στην αυλή του Αρχέλαου. Στην ιερή πόλη του Δίου η λατρεία του Ολυμπίου Διός λαμπρύνεται με γυμνικούς και σκηνικούς αγώνες .
399 π.Χ. Θάνατος του Αρχέλαου.
Περδίκκας Β΄ 448 - 413 π.Χ. Το 432 π.Χ., τις παραμονές του Περσικού πολέμου, ο Περδίκας Β' της Μακεδονίας προσπαθεί να αποφύγει την Περσική εισβολή .
Αρχέλαος Α΄ 413 - 399 π.Χ. 413 Ο Αρχέλαος ανεβαίνει στο θρόνο. Λίγο αργότερα η πρωτεύουσα μεταφέρεται από τις Αιγές στην Πέλλα. Ο Ζεύξις διακοσμεί το βασιλικό ανάκτορο .
Αερόπος Β΄ 399 - 393 π.Χ.
Αμύντας Γ΄ 393 - 369 π.Χ.
Αλέξανδρος Β΄ 369 - 368 π.Χ.
Πτολεμαίος Αλωρίτης 368 - 365 π.Χ.
Ακμή Μακεδονικού Κράτους |
Ο Φίλιππος Β΄ (359 - 336 π.Χ.) είναι ο σημαντικότερος απ΄ όλους τους προκατόχους του. Με την εισαγωγή νέας στρατιωτικής οργανώσεως και με τις πολιτικές του ικανότητες κατόρθωσε να ενώσει όλους τους Έλληνες και να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την κοσμοκρατορία του γιου του Μεγάλου Αλέξανδρου (336 - 323 π.Χ.). Κατά τους δύο περίπου αιώνες που ακολούθησαν μέχρι την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους, κατά χρονολογική σειρά βασίλευσαν στην Μακεδονία οι εξής βασιλείς των "Ελληνιστικών χρόνων" Φίλιππος Γ΄ Αρριδαίος 323 - 316 π.Χ.
Κάσσανδρος 316 - 296 π.Χ. Φίλιππος Δ΄ 296 - 295 π.Χ. Δημήτριος Α΄ ο Πολιορκητής 295 - 287 π.Χ. Πύρρος 287 - 280 π.Χ. Πτολεμαίος Κεραυνός κ.ά. 280- 277 π.Χ. Αντίγονος Γονατάς 277 - 239 π.Χ. Δημήτριος Β΄ 239 - 229 π.Χ. Αντίγονος Δώσωνας 229 - 220 π.Χ. Φίλιππος Ε΄ 220 - 178 π.Χ. Περσέας 178 - 168 π.Χ. 385 π.Χ. Οι Λακεδαιμόνιοι στέλνουν βοήθεια στους Μακεδόνες κατά της Ολύνθου 380 π.Χ. Οι Ολύνθιοι συμμαχούν με το βασιλιά της Μακεδονίας 374 π.Χ. Ειρήνη μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων 371 π.Χ. Μάχη στα Λεύκτρα στις 8 Ιουλίου 369 π.Χ. Οι Θηβαίοι εισβάλουν στη Λακωνία 367 π.Χ. Ο Πελοπίδας εκστρατεύει κατά του τύραννου Αλέξανδρου των Φερών 366 π.Χ. Ειρήνη μεταξύ των Ελληνικών εθνών που όμως δεν κρατά πολύ. 366 π.Χ. Ο Αλέξανδρος Β’ γίνεται βασιλιάς των Μακεδόνων, φονεύεται ο Πέρδικας β’ βασιλιάς των Μακεδόνων. 362 π.Χ. Μάχη της Μαντινείας, θάνατος Επαμεινώντα, Γενική ειρήνη 359 π.Χ. Ο Περδίκας Γ' σκοτώνεται σε μάχη εναντίον των Ιλλυριών. Στο θρόνο τον διαδέχεται ο Φίλιππος Β'.
358 π.Χ. Συμμαχικός πόλεμος 357 π.Χ. Ο Φίλιππος Β', επιχειρώντας να προσεγγίσει το βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου παντρεύεται την ανιψιά του Ολυμπιάδα
356 π.Χ. Ο Φίλιππος νικά και απωθεί τους Ιλλυριούς. Ο Ισοκράτης, στον « Περί Ειρήνης » λόγο του, διατυπώνει την Πανελλήνια Ιδέα. Την ίδια χρονιά γεννιέται ο Αλέξανδρος Γ'. 354 π.Χ. Φωκικός ή ιερός πόλεμος 353 π.Χ. Ο Φίλιππος επεμβαίνει στη Θεσσαλία.
346 π.Χ. Ξεσπά ο Ιερός πόλεμος στην Κεντρική Ελλάδα. Ο Φίλιππος με τη συμμετοχή του στην δελφική αμφικτιονία, αναμιγνύεται στα πράγματα της Ν. Ελλάδας. Τα Πύθια τελούνται υπό την προεδρεία του . 343 π.Χ. Ο Φίλιππος υποτάσσει τη Θράκη. Ο Αρταξέρξης Γ’ γίνεται βασιλιάς στην Περσία 342 π.Χ. Ο Φίλιππος εκστρατεύει στη Θράκη. |
336 π.Χ. Ο Φίλιππος δολοφονείται στις Αιγές από δάκτυλο των Περσών . Ο εικοσάχρονος γιος του Φίλιππου Β', Αλέξανδρος Γ', αναλαμβάνει το θρόνο της Μακεδονίας. Αλλά και την υποχρέωση να συνεχίζει το έργο του πατέρα του ως ηγεμόνας όλων των Ελλήνων, δηλαδή αφενός να εκδικηθεί τους Πέρσες για τη δολοφονία του πατέρα του, αλλά και για τα έκτροπα που είχαν κάνει με αρχηγό τον Ξέρξη πιο πριν στην Ελλάδα.
323 π.Χ. Ο θάνατος του Μ. Αλεξάνδρου
Ελληνιστικά Βασίλεια |
323 π.Χ. Αρχίζουν συγκρούσεις των διαδόχων του Μ. Αλέξανδρου για το θρόνο. Μετά τον θάνατο του Αντίπατρου, τη διοίκηση της Μακεδονίας αναλαμβάνει ο γιος του Κάσσανδρος που εμφανίζεται ως συμφιλιωτής των αντιπάλων και νόμιμων διαδόχων. Με το γάμο του με τη Θεσσαλονίκη, κόρη του Φιλίππου Β', φιλοδοξεί να φανεί συνεχιστής της δυναστείας των Αργεαδών.
312 π.Χ. Ο Σέλευκος κυριεύει τη Βαβυλώνα 301 π.Χ. Μάχη της Ιψώ. Θάνατος Αντίγονου 396 π.Χ. Ο Δημήτριος κυριεύει την Αθήνα και νικά τους Σπαρτιάτες 295 π.Χ. Μετά τον θάνατο του Κασσάνδρου, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής επιστρέφει στην Ελλάδα με βλέψεις στη Μακεδονία. Στη Θεσσαλία ιδρύει τη Δημητριάδα. Αργότερα εκδιώκεται. Η Μακεδονία αναρχείται. Οι Γαλάτες τη λεηλατούν.
294 π.Χ. Ο Δημήτριος γίνεται βασιλιάς της Μακεδονίας 291 π.Χ. Πόλεμος μεταξύ Πύρου και Δημητρίου 287 π.Χ. Ο Πύρος γίνεται βασιλιάς της Μακεδονίας-Ηπείρου 286 π.Χ. Ο Λυσίμαχος γίνεται βασιλιάς της Μακεδονίας 282 π.Χ. Μάχη στη Φρυγία. Ο Λυσίμαχος φονεύεται και ο Σέλευκος (βασιλιάς της Συρίας) γίνεται και βασιλιάς της Μακεδονίας 279 π.Χ. Εισροή Γαλατών στη Μακεδονία 274 π.Χ. Ο Αντίγονος Γονατάς εδραιώνει μία νέα δυναστεία : των Αντιγονιδών. Στηρίζει την εξουσία του στην παράδοση των παλαιότερων Μακεδόνων βασιλέων.
229 π.Χ. Ο Αντίγονος Δώσων αποκρούει τους Δαρδάνους. 217 π.χ. Ο Φίλλιππος Γ’ της Μακεδονίας κάνει συμμαχία με τον Αννίβα κατά των Ρωμαίων 201 π.Χ. Οι Αθηναίοι φοβερίζονται από το Φίλιππο Γ και ζητούν τη βοήθεια των Ρωμαίων 197 π.Χ. Μάχη των Μακεδόνων με τους Ρωμαίoυς στις Κυνός Κεφαλές, με αποτέλεσμα να περιοριστεί ο Φίλιππος Ε' στα παραδοσιακά όρια της Μακεδονίας. |
Η Μακεδονία ως επαρχία του ρωμαϊκού κράτους |
179 π.Χ. Θάνατος Φιλίππου Γ, βασιλιάς ο Περσεύς στη Μακεδονία 171 π.Χ. Πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Μακεδόνων 168 π.Χ. Μάχη της Πύδνας. Ο Ρωμαίος στρατηγός L. Aemilius Paullus νικά τον Περσέα, το βασιλιά της Μακεδονίας. 167 π.Χ. Ο Αιμίλιος Παύλος (Aemilius Paullus ) φέρνει στην Ρώμη Μακεδόνες αιχμαλώτους, τέλος βασιλείας των Μακεδόνων. Επίσης διαιρεί το μακεδονικό βασίλειο σε τέσσερα τμήματα (μερίδες) με στεγανά σύνορα μεταξύ τους. Πρωτεύουσες ορίζονται η Αμφίπολη, η Πέλλα, η Θεσσαλονίκη και η Πελαγονία. 149 π.Χ. Κάποιος Ανδρίσκος στέφει τον εαυτό του βασιλιά της Μακεδονίας και υπολογίζοντας στην υποστήριξη των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων εξεγείρει τους Μακεδόνες εναντίον των Ρωμαίων. 148 π.Χ Ο C Caecilius Metellus Macedonicus νικά τον Ανδρίσκο. Η Μακεδονία γίνεται ρωμαϊκή επαρχία (provincia) με διευρυμένα όρια που περιλαμβάνουν επίσης την Ιλλυρία και την Κεντρική Ελλάδα. 147 π.Χ, Πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Αχαιών 146 π.Χ. Η Κόρινθος κυριεύεται από τους Ρωμαίους. Η Αχαϊκή συμμαχία καταλύεται και η Αχαΐα γίνεται Ρωμαϊκή επαρχία 142 π.Χ. Η Μακεδονία κυριεύεται από τους Ρωμαίους 120-110 π.Χ. Βαρβαρικές επιδρομές στη Μακεδονία 93-87 π.Χ. Ο Μιθριδάτης εισβάλλει στο μακεδονικό έδαφος. Αποτυχημένη εξέγερση του Μακεδόνα Ευφάνη. 42 π.Χ. Μάχη των Φιλίππων. Δημιουργία ρωμαϊκών αποικιών στην Κασσανδρεία, στο Δίον στους Φιλίππους και στην Πέλλα. Εποχή Αυγούστου. |
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου